signaleert ontwikkelingen in maatschappij en media
Er komt een Nationaal Centrum voor Communicatie over Wetenschap (NCCW). Minister Robbert Dijkgraaf kondigde dat eind mei aan. Wat zo’n centrum zou moeten zijn, was nog niet helemaal bekend. Wel het feit dat er in de komende tien jaar ruim tien miljoen euro beschikbaar voor is. De vraag is: wat wil je voor één miljoen per jaar en wat kan je?
Ik ben op Nieuwsdieet gegaan. Al het Nieuws heb ik ‘on hold’ gezet. Op kerstavond heb ik de daad bij het woord gevoegd. Kwam dat door het overvloedige Kerstmaal of omdat ik het boek van Rolf Dobelli “Het Nieuwsdieet. Omgaan met de overload aan informatie” voor de tweede maal las? Ik denk, vooral dat laatste. Over het Nieuws dat ons als een Pacman opslokt.
Zaterdag 2 februari: Het Blad bij NRC onderging een redesign.
Hoofdredacteur Peter Vandermeersch licht toe:
“Dat maandblad zit vanaf vandaag in een nieuw jasje. We namen afscheid van het ‘glossy’ papier en maakten het blad wat handzamer en wat dikker.”
Ik ben al een hele tijd een digitale lezer van NRC en heb Het Blad niet eerder gezien noch in handen gehad. Voorbehouden aan de print-versie-lezers?
Ik kan dus het verschil niet aanvoelen tussen glossy en niet glossy, tussen dunner en dikker. En of Het Blad van nu handzamer is of niet. Die papierwijziging kan ook te maken hebben met de problemen op de papiermarkt. Zie “Het papier is op, vlucht naar ‘full digital’”
Stevige longreads
Vandermeersch over de vernieuwde content:
“We besloten te gaan voor enkele klassieke maar steengoede journalistieke vormen: voortaan krijgt u elke maand in de eerste helft van Het Blad een dubbelinterview, een stevige ‘longread’ en een bijzonder fotoverhaal.”
Zitten de huidige lezers in een krantenomgeving echt op longreads van 10-11 pagina’s te wachten? Ik niet. Maar ik ben maar één van de vele (digitale) lezers.
Zodra een lezer een vakblad ter hand neemt of online de ‘replica’ opent, gaat ie op zoek naar informatie die hem interesseert. Daartoe aangezet door wat hij op de cover ziet.
Vakbladlezers zijn drukbezette professionals. Zij hebben weinig tijd en willen daarom snel de weg in hun vakblad kunnen vinden. Dat betekent dat effectieve navigatie een vereiste is. Een vakblad is geen bladerblad.
De redactie is hem daarbij behulpzaam door hem een navigatiehulpmiddel aan te reiken, in de vorm van een kruimelpad dat begint bij de cover, loopt via de inhoudsopgave en eindigt bij een artikel.
Kranten lees ik diagonaal. Ik scan, exploreer. Interessante stukjes markeer ik “voor later”. Bewaar ze in een knipselarchief.
Om op een rustig moment te lezen, om naderhand nog eens te gebruiken.
Precies een maand nadat de Volkskrant het digitale-krantenseizoen opende ( 9 mei) kwam het Algemeen Dagblad met een AD app (9 juni).
Beide innovaties zijn voorbeelden van ‘Technology Driven Distribution of Content’ (TDDC).
AD app, Rubik’s Kubus
Terwijl de structuur van de VK Editie nog aan de hand van de oorspronkelijke krant loopt, met de daarin toegepaste volgorde van rubrieken en bijlagen, kiest het AD voor een andere insteek.
De Volkskrant digitaliseert. Een innovatie.
Is die vernieuwing ook een verbetering?
In mijn blog van 9 mei, “Im Westen Etwas Neues“, heb ik aandacht besteed aan die sprong.
De Amsterdamse afdeling van de Partij voor de Dieren (PvdD) heeft een concept Algemene Plaatselijke Verordening (APV) opgesteld voor de introductie van een Ja|Ja-sticker ter vervanging van de Nee|Nee- en Nee|Ja-sticker. De bedoeling van de PvdD is dat bewoners met de nieuwe sticker expliciet aangeven brievenbusreclame te willen ontvangen. Brievenbusreclame is volgens de PvdD verspilling van grondstoffen, levert (zwerf)afval op en zou ook een negatieve klimaatimpact tot gevolg hebben. Met de introductie van een Ja|Ja-sticker wil de PvdD het gebruik van digitale hulpmiddelen om reclamefolders te lezen stimuleren. Dat zou wel goed zijn voor het milieu. Met de Ja|Ja-sticker wordt een opt in-systeem voor fysieke post geïntroduceerd, dat verder gaat dan reclamedrukwerk alleen. Ook huis-aan-huis kranten vallen eronder. Een gevaarlijke ontwikkeling voor uitgevers, de pers, vrijheid van meningsuiting en uitoefening van democratische rechten. Burgers dreigen verstoken te blijven van belangrijke informatie van bijvoorbeeld de gemeente.
Welke krant denkt als een lezer, en laat die niet spoorzoeken? Ik herinner u even aan wat ik onlangs hierover in mijn blog schreef: “Vanochtend las ik ‘m weer, de papieren weekendeditie van de Volkskrant, bij het ontbijt. Dat begint met spoorzoeken. Leuke aankeilers op “de één”, maar waar kan ik er méér over lezen? Geen verwijzende paginanummers, zoals in de doordeweekse digitale edities. Terwijl het daarin juist minder zin heeft, tenzij je er ‘links’ aan toevoegt”.
De Volkskrant denkt dus anders, de NRC doet het goed.
Vergelijk komend ‘weekend’ beide kranten eens. En betrek daar ook andere bij: AD, de Telegraaf, het Parool, Trouw, Haarlems Dagblad, regionale kranten. Kijk eens naar uw eigen bladen. Denken die als een lezer? Zoals u, als u andermans bladen leest.
Edwin Kisman
