signaleert ontwikkelingen in maatschappij en media
De ontlezing in Nederland neemt ernstige vormen aan. Aap-noot-mies ligt te verstoffen. Hoe ernstig is het probleem? Héél, volgens Ruud Hisgen en Adriaan van der Weel, auteurs van het onlangs verschenen boek “De lezende mens. De betekenis van het boek voor ons bestaan”. Hun boek is een waarschuwende vinger.
Het lezen van een tijdschrift is als een reis door een archipel. De lezer vaart met een boot van eiland naar eiland. Langs blonde stranden, langs vulkanische eilanden met zwart zand, mangrovebossen aan zee, kristalhelder water, gekleurde vissen, riffen met kolkende branding. Gaat aan land als het klikt. Een archipel? De Gordel van Smaragd, de Indische Archipel met z’n 23.288 eilanden. Ik had er bijna een gekocht.
Een autobiografie, wie denkt eraan in z’n jonge en zelfs mid-life jaren? De droombeelden van vroeger zijn nog zo dichtbij. Nostalgie begint zich net te ontwikkelen. Toch kan het een nuttige handleiding voor je leven zijn. Het is profijtelijk vroeg met het schrijven ervan te beginnen. Waarom?
Een reis, terug in de tijd, terug naar een verloren paradijs. Niet vooruit, zoals in de ‘Time machine’, van H.G.Wells, maar terug naar het verleden. Niet fysiek, maar op golven van herinneringen. Terug bijvoorbeeld naar de onpreutse jaren zeventig. De turbulente tijden van toen, bloemenpracht en bloemenkracht, ‘Flower power’. Saskia Holleman naakt op een PSP poster, Phil Bloom idem op de tv. Nederland geschokt! Terug naar zoete herinneringen. Naar verre reizen, tropische nachten, blonde stranden. Verkwikkende nostalgie.
