Eindelijk gevonden. In een doos achter in de garage. Geklemd tussen 50 andere floppies. Op het etiket “Repositionering Chemische Courant”. Toch gelukt. Maar nu? Kan ik ‘m nog lezen? Heb ik een floppy disk lezer? Nee. En trouwens, heb ik nog MacWrite waarin ik het rapport geschreven heb? Ook niet.
Hoe dan? Niks dan, gewoon jammer. Maar graven in m’n geheugen naar wat er in stond. Reconstrueren.
Niet compatibel
Veel later ben ik wijzer geworden. Heb laptops bewaard met applicaties, die ik nu nog kan gebruiken. Bijvoorbeeld Adobe Streamline bewaard op een Apple PowerbookG4 of Organiscript® op een HP Pavillion. Om maar niet te spreken van de VHS en Betamax recorders die ik bewaard heb om mijn banden op af te kunnen spelen en de filmprojector voor mijn (super) acht mm films (waarvan ik overigens een groot aantal heb laten digitaliseren).
Het probleem is inderdaad hardware die veroudert, de besturingssytemen die daarmee samenhangen en ook de applicaties.
Lange mars
Mijn computerverleden begon bij een Exidy Sorcerer, gekocht via Teleac voor een cursus Basic programmeren. Begin jaren tachtig. Met een tekstverwerkingscassette die je er in kon steken!
In 1984 schakelde ik over op Apple en ben dat merk steeds trouw gebleven, niet alleen vanwege de vormgeving. En wilt u een Apple huwelijk tussen oud en jong zien, kijk dan naar “The iPad Dockintosh“.
De cassetterecorder van mijn Exidy werd opgevolgd door de floppy disk drive van m’n MacPlus, daarna een Omega Zip disk, vervolgens Hard Diskdrives en CD-Roms, USB sticks en tenslotte door Dropbox. Het eindstation, de ‘Cloud’?
Afgedankte applicaties
MacWrite werd vervangen door MS Word (ik ben nooit aan Wordperfect begonnen), MacPaint en MacDraw werden verstoten door Adobe Streamline en Adobe Illustrator.
Ook grote organisaties, bijvoorbeeld banken, worstelen met het probleem. Werken nog met verouderde systemen en worden zo door fintech bedrijfjes op achterstand gezet.
Een beetje applicatie wordt tegenwoordig trouwens om de haverklap bijgewerkt zonder dat je daarvoor hoeft te betalen (“Er staat een update klaar. Nu installeren of later?”).
Bijhouden
Als je slim bent converteer je belangrijke documenten van tijd tot tijd op nieuwe media in eigentijdse applicaties. Maar ja, denk je daar aan? Heb je daar zin in en heb je daar tijd voor? Er zijn overigens (voorlopig) redelijke slijtvaste formats, zoals pdf en jpg.
Digitale voordelen
Digitaal heeft fantastische voordelen.
Databases met ‘ big data’ die in een flits doorzoekbaar zijn op allerlei criteria. Niet meer bladeren in zware woordenboeken tot je bij de juiste letter bent, het juiste woord. Een onmetelijke encyclopedie, internet, ‘stante pede’ ter beschikking hebben. Altijd bereikbaar zolang je verbinding hebt. Een “magazijn in de wolken”, waar je altijd en overal ter wereld binnen kan stappen om de rekken met je documenten en informatie te raadplegen.
Stukken die je schrijft en ‘on the fly’ kan redigeren, knippen en plakken.
Tekening die gebruiksklaar, want digitaal, zó in een (digitale) tekst kunnen worden geplakt. Ideaal.
Ruitjespapier en een zakjapanner zijn geen alternatief voor Excel.
Ja, maar
Inderdaad, ideaal, maar toch. Hoe zat ’t ook weer met dat document van mij?
Zoals in veel gevallen moet je een probleem genuanceerd behandelen. Niets is zwart of wit. Voortdurend converteren, daar komt het niet van.
Dan maar een stapje terug.
Regressie
Ik gebruik weer met veel plezier mijn Moleskine Weekly Notebook, overzichtelijk met ruimte voor het vastleggen van gedachten. Dat doe ik met een zacht Palomino Blackwing 602 potlood, zodat afspraken die verschuiven makkelijk gewist kunnen worden (gestuft zoals ik dat vroeger noemde).
Ik mis dan natuurlijk wel de databasecapaciteit van iCal, waardoor ik niet snel kan opzoeken wanneer “dat ook alweer was”. Maar de agenda’s uit de tijd van mijn terugevonden floppy kan ik nog wel perfect lezen.
En de overige documenten? De belangrijkste print ik en bewaar ze zodat ik ze altijd kan blijven lezen. Zoals ook die fabelachtige notebooks van Leonardo da Vinci uit het begin van de zestiende eeuw (1478-1518). Bill Gates kocht in 1994 de Codex Leicester voor $ 30,8 millioen!
Edwin Kisman
