“In de serie flauwekulbegrippen die de journalistiek hebben geïnfecteerd: contentcuratie.” Zo begint Sheila Sitalsing haar column in De Volkskrant van 31 oktober jl. Wat volgt is een vermakelijke tekst die—met de voorbeelden die zij geeft—de spijker op de kop slaat. Content curation—ik gebruik in het vervolg de Engelse term—zou ook zo maar kunnen opduiken als ‘jeukwoord’ in de rubriek ‘De Kantoorjungle’ van Japke-Doutzen Bouma in NRC.
Ja, content curation is ‘hot’. Het wordt in kringen van online goeroes—met in hun kielzog uitgevers—gezien als een manier om uit de huidige misère in Uitgeefistan te raken. Reden genoeg dus om het internet af te struinen naar informatie over dit onderwerp en te proberen feiten, flauwekul en jeukwoorden van elkaar te scheiden.
Definitie
Ik vond verschillende definities van content curation, en daaruit heb ik de volgende gedestilleerd: “Content curation is het gestructureerd zoeken, filteren, beoordelen, verzamelen, duiden en delen van informatie voor een bepaald doel, of een bepaalde behoefte of doelgroep.” De volgorde van de werkwoorden ‘zoeken’ tot en met ‘delen’ is niet bij toeval tot stand gekomen; ik heb ze in volgorde van belangrijkheid geplaatst.
Doel
Ook over het doel van content curation wordt verschillend gedacht. Het veroveren/uitdragen van ‘thought leadership’ komt echter regelmatig terug in de stukken die ik lees. Thought leadership laat zich niet kernachtig naar het Nederlands vertalen. Het komt neer op het veroveren en uitbaten van de status van expert op een bepaald terrein. Ik kan me voorstellen dat een persoon die, of een bedrijf dat erkend wordt als autoriteit op een bepaald vakgebied daar in materiële en immateriële zin voordeel bij kan hebben. Dat lijkt mij daarom een zinvol doel voor content curation.
Flauwekul
Heeft Sitalsing gelijk als zij content curation onder de flauwekulbegrippen schikt? Nee! Is content curation dan geen uitweg uit de misère? Ja, dat is het wel. De ‘flauwekul’ zit in een andere hoek. Een snelle scan op internet levert 73 (!) content curation tools op, inclusief die voor ‘advanced content curation’, ja ja. Er zijn gratis programma’s bij, en apps waarvoor betaald moet worden. Wat mij tegen de borst stuit is dat de meeste van deze apps of programma’s of hoe ze verder ook mogen heten, beloven dat zij content curation kunnen terugbrengen tot ‘een druk op de knop’. Alsof thougt leadership voor 99 cent per maand te koop is! Laat ik eens aannemen dat een programma dat kan realiseren; waar zit dan mijn voordeel als uitgever als mijn concurrenten hetzelfde programma kunnen gebruiken? Het resultaat is dan waarschijnlijk ‘me too’-artikelen waarop geen enkele lezer zit te wachten. De nadruk bij de meeste tools ligt op het eenvoudig kunnen ‘delen’ van de informatie; het werkwoord dat ik op de laatste plaats stelde, omdat dat nu net het eenvoudigste deel is van content curation.
Elders op internet lees ik dat content curation—het zoeken, filteren, beoordelen, verzamelen en duiden—een tijdrovend en daarom kostbaar proces is. Dat komt wat mij betreft meer in de juiste richting, omdat dat ook mijn ervaring tot nu toe is. Erover nadenkend komt ik tot de slotsom dat content curation meer te maken heeft met ‘a state of mind’, dan met het hebben en gebruiken van de juiste tools.
