Spoorzoeken in de Volkskrant

SpoorzoekenVanochtend las ik ‘m weer, de papieren weekendeditie van de Volkskrant, bij het ontbijt.
Dat begint met spoorzoeken. Leuke aankeilers op “de één”, maar waar kan ik er méér over lezen? Geen verwijzende paginanummers, zoals in de doordeweekse digitale edities. Terwijl het daarin juist minder zin heeft, tenzij je er ‘links’ aan toevoegt.

Hoe komt dat? Denkt de redactie soms dat de lezers in het weekend twee dagen de tijd hebben om te spoorzoeken? Om het hele weekend de krant op te pakken en weer weg te leggen?

Of volgt de krant in het weekend de gewoonte van de publieksbladen die in de kiosk met uitdagende beweringen op de omslag de aandacht van de potentiële koper proberen te trekken en zich niet zo bekommeren om de vraag of de “content” wel gelezen wordt. Eerst kopen. Daarna mag je zoeken.

Bij vakbladen ligt dat anders. Geen infotainment, maar vak- of praktische informatie. Geen tijd voor spoorzoeken. Zo snel mogelijk naar het doel. Zo efficiënt  mogelijk de lezer vanaf de omslag daarheen leiden.

Ook voor publieksbladen zou dat geen kwaad kunnen. Wie weet verkoopt het zelfs beter. Al eens onderzocht? In ieder geval, baat het niet dan schaadt het niet.

Meer lezenSpoorzoeken in de Volkskrant

Print Friendly, PDF & Email

Adieu Blendl, vaarwel PAPER

ByeByekopieDagelijks krijg ik per mail een overzicht van artikelen die door de inkopers van Blendle als favoriet worden beschouwd. „Must reads”. Na lange tijd was er een hit. Een artikel uit de NRC dat me interesseerde. Over de opleving van de huizenmarkt. Na het lezen dacht ik „had ik het gemist als ik het niet gelezen had?”. Nee.
Dat geldt eigenlijk voor het merendeel van het nieuws dat ik lees. Wat voor Blendl geldt, geldt ook voor PAPER, Myjour, eLinea, PressReader en vele andere digitale kiosken.

Wat bieden zij? Een mandje artikelen uit min of meer grote collecties kranten en tijdschriften. Een nuttige dienstverlening aan (potentiële) lezers, die het artikel anders nooit opgemerkt zouden hebben? Ook voor uitgevers aantrekkelijk, door de kans die zij krijgen een artikel dat zijn functie al eens heeft vervuld nog eens uit te baten? „Second life”.

Wat zijn de digitale kiosken of leesportefeuilles in feite? Handelaren in ‘content’ die door journalisten, redacteuren en uitgevers al voor een ander doel is gemaakt. Zoals handelaren in oud papier die oude kranten en tijdschriften verzamelen en verkopen. Nuttig.

Meer lezenAdieu Blendl, vaarwel PAPER

Print Friendly, PDF & Email

Een Wet van Boyle voor uitgevers ?

2015 Blog Boyle
Houd het eenvoudig.

In een steeds complexere maatschappij moet je streven naar eenvoud. Dat betoogt Edward de Bono in zijn boek ‘Simplicity’ (1998).
Hij gaat zelfs zover dat hij aanbeveelt dat “elk land een Nationaal Instituut voor Eenvoud in het leven zou moeten roepen”. Geen overbodige luxe als je leest dat Jan ten Hoopen, voorzitter van het “Adviescollege toetsing administratieve lasten” (Actal) , tot de conclusie komt dat “de aandacht voor overlast regeltjes van ministeries verslapt” (Volkskrant 22 april), enkele goede niet te na gesproken. De ministeries zouden de Bono’s boek als handboek moeten aanschaffen.

Meer lezenEen Wet van Boyle voor uitgevers ?

Print Friendly, PDF & Email